Romantikler icin yasamin estetiklestirilmesi bir özgürlesmedir; fisilti halinde dile getirilmis olsa da. Modernlikse, estetiklestirmeyi tam tersi bir amac icin kullanir. Modern toplum, giderek daha belirgin bir bicimde, tüm nesneleri metalastirir. Nesne, diger metalarla degisime girebilmek icin bir degisim degeri olarak kodlanir ve tüm duyumsal ayricaliklarindan soyutlanir. Reklamcilik, bir degisim degeri olan nesneye cekicilik kazandirmak icin estetik alana saldirir. Hatta nesne kullanim degeri olarak anlam kazanabilmek icin estetik bir görünüme gereksinim duyar. Metanin estetiklestirilmesi, duyumsanabilir güzellikle hep sorunu olmus sanatciyi, zor durumda birakir. Aslinda, bu durum sanatciyi estetigi yeniden tanimlamaya zorlar. Iste bu nokta avangarda acilan kapidir. Sanatci, giderek genellesen ve ayricaligini yitiren estetige karsi kendi estetigini üretir. Avangard, bir anlamda, romantizmin estetik ütopyasinin iksiridir. Modern toplumda, duyumsanabilir görüntü ile soyutlama arasindaki sentez, sadece reklamcilik ve yönetilen kitle kültüründe ya da Adorno ve Horkheimerin deyimiyle kültür endüstrisinde ortaya cikar. Bu sadece ahlaki olarak elestirilmesi gereken bir olumsuzluk degildir; modern toplumun can damaridir.
